رابرت مرتون، جامعه‌شناس نکاتی درباره ارجاعات در یک مقاله پژوهشی به ما می‌گوید:
اعمال نهادینه شده ارجاعات و منابع در دنیای آموزش مبحثی بدیهی نیست. خوانندگان خارج از حوزه علوم و دانش ممکن است پانوشت‌های پایین صفحه یا واژه‌نامه داخل پرانتز را مزاحمت غیرضروری در نظر بگیرند… ولی این اطلاعات برای سیستم انگیزشی آکادمیک حقیقتی مهم و عامل حس عدالت به حساب می‌آید که باعث پیشرفت علم می‌شود.
با این حال، اهمیت ارجاعات فراتر از دادن روحیه و پاداشی برای رقابت علمی و آکادمیک است و برای دانشجویان دکتری دانستن این استدلال‌ها مفید فایده است.
تمام پژوهش‌ها و بحث‌های آکادمیک هفت خصوصیت اصلی دارند. هر کار پژوهشی به یک گفتمان پیشرفته و تخصصی کمک می‌کند. و کار آکادمیک مسائل سخت را هدف قرار می‌دهد. بخشی از مصائب انباشته و دانشگاهی همین است. پژوهش مشاهده-محور است و منشا آن همیشه قابل ردیابی است. همچنین پژوهش در بررسی «فاکت‌های» تجربی (empirical) سخت‌گیر و نیازمند ثبات است. تمام این ویژگی‌ها به این معناست که ارجاعات و منابع بخش‌های اصلی کار آکادمیک هستند. تصمیم‌هایی که دانشمندان و اساتید درباره افزودن یا عدم افزودن ارجاعات برای حمایت از نظراتشان می‌گیرند نقش مهمی در چگونگی بررسی کار آنها توسط همکارنشان دارد.
درک بهتر نقش‌های مختلف ارجاعات با محققان در انظبات دادن به گروه‌های مطالعه‌‌ای که کمبود ارجاعات طولانی مدت در آنها نوعی خودزنی آکادمیک غیرقابل انکار به حساب می‌آید، کمک می‌کند؛ مخصوصا برای رشته‌های علوم اجتماعی. این امر از نظر علمی رفتاری غیرقابل قبول است که پژوهش‌هایی که با نظر محقق، سبک نگارش یا رشته مطابقت ندارند، حذف شوند.
در دوران دیجیتال، مبحث بالا همچنین مشخص می‌کند که منابع دسترسی آزاد باید همیشه منابع دسته اول ارجاع باشند و منابع پولی در درجه دوم. لینک کردن به متون دسترسی آزاد با اهداف علمی و آکادمیک همخوانی دارد در حالی که ارجاع دادن به منابع پولی مشخصا با موانعی روبه‌روست.
برچسب‌ها: