در سال 2005، جورج ای. هرش از UCSD این مقاله را در PNAS منتشر کرد که در آن او شاخص h را به عنوان متر و معیاری برای اندازه گیری و مقایسه بهره وری کلی علمی دانشمندان بصورت فردی معرفی کرد.
شاخص h به سرعت به عنوان معیار انتخاب برای بسیاری از کمیته ها و سازمان ها مورد استفاده قرار گرفته است.
به لحاظ مفهومی، شاخص h بسیار ساده است: فقط مقالات را در مقابل تعدادی از استنادهایی که شما (یا شخص دیگری) دریافت کرده اید، طرح ریزی می کنید و شاخص h تعداد مقالاتی است که در آن خط 45 درجه (استنادات = مقالات) منحنی را همانطور که در نمودار زیر نشان داده شده است، قطع می کند. یعنی، h برابر با تعداد مقالاتی است که حداقل استناد های h را دریافت کرده اند. به عنوان مثال، آیا شما نشریه ای دارید که حداقل یک بار به آن استناد شده است؟ اگر پاسخ شما بله باشد، می توانید به سمت نگارش بعدی خود بروید. آیا به دو مقاله ی نگارشی شما هرکدام دوبار استناد شده است؟ اگر بله، شاخص h شما حداقل دو است. شما می توانید تا زمانی که به "نه" رسیدید، ادامه دهید .
طرح شاخص H یا (H index plot)
بنابراین، اگر شما شاخص h برابر با 20 داشته باشید، بدین معنی است که شما 20 مقاله دارید که حداقل 20 بار به آنها استناد شده است. همچنین به این معنی است که شما در رشته ی خود خیلی خوب کار میکنید! هرش معتقد است که پس از 20 سال تحقیق، شاخص h برابربا 20 خوب است، 40 برجسته و 60 واقعا استثنایی است.
مزیت شاخص h این است که به ترکیب بهره وری (به عنوان مثال، تعداد مقالات تولید شده) و تاثیر (تعداد استنادات) در یک شماره واحد می پردازد. بنابراین، هر دو آیتم بهره وری و تأثیر برای یک شاخص H بالا مورد نیاز هستند؛ هیچکدام از تعداد مقالات کم با استناد بالا یا فهرست بلندی از مقالات با تنها تعداد انگشت شمار ( یا هیچ) استنادی تضمین کننده شاخص h بالا نخواهد بود.
هرش در این مقاله نشان می دهد که دانشمندان موفق، در واقع، شاخص h بالا دارند. یک مثال ساده این است که برندگان جایزه نوبل در فیزیک دارای شاخص های h بالا هستند (84٪ از آنان دارای شاخص h حداقل 30 می باشند).
مزیت شاخص h این است که به ترکیب بهره وری (به عنوان مثال، تعداد مقالات تولید شده) و تاثیر (تعداد استنادات) در یک شماره واحد می پردازد. بنابراین، هر دو آیتم بهره وری و تأثیر برای یک شاخص H بالا مورد نیاز هستند؛ هیچکدام از تعداد مقالات کم با استناد بالا یا فهرست بلندی از مقالات با تنها تعداد انگشت شمار ( یا هیچ) استنادی تضمین کننده شاخص h بالا نخواهد بود.
هرش در این مقاله نشان می دهد که دانشمندان موفق، در واقع، شاخص h بالا دارند. یک مثال ساده این است که برندگان جایزه نوبل در فیزیک دارای شاخص های h بالا هستند (84٪ از آنان دارای شاخص h حداقل 30 می باشند).
برچسب‌ها: